دولت کریمه

اللهم إنا نرغب إلیک فی دولة کریمه، تعز بها الاسلام و أهله و تذل بها النفاق و أهله

هیچ اندیشیده ای به آن دولت کریمه ای که در اوج عزت اسلام، منافق ذلیل شده است؟

و اینکه چگونه می شود اسلام عزیز باشد و نفاق ذلیل؟

که اگر اسلام عزیز نباشد، اگر قدرت در دست مومن نباشد چه احتیاجی است به نفاق؟

کافر، همگی کفر خود را بیرون می ریزد، او دیگر لباس نفاق به تن نمی کند.

در آن جامعه ای که عزت در کفر است، چرا کافر خود را مسلم بنامد و وارد دسته نفاق گردد؟ اما امان از دهر آن زمان که عزت اسلام، کافر را به لاک نفاق بکشاند و نام منافق بر او نهد. آری، سنت روزگار چنان بوده که هرگاه اسلام را عزیز می یافتی ، کسانی بودند که حرف خود را در جامعه اسلامی جا کرده و در کسوت خیرخواه دین، یا یک عالم ربانی، یک مومن مقدس، یک پینه بر پیشانی بسته، یک راوی حدیث و یا یک صحابی با وفا، جایگاه و منزلت بیابند در اذهان غافل، و آن زمان است که چه سخت می نماید تشخیص حق از باطل.

تو بنگر، کافری را که می گوید من مسلم هستم و تو را می خواند به دین، آن دینی که خود می پسندد، و امروز ما نمونه اش را داریم: اسلام آمریکایی به تعبیر امام (ره )؛ و یا در صدر اسلام : اسلام کعب الاحبار، اسلام امویان، اسلام نهروانیان و ...

زمانی را بنگر که کافر باشد مبلغ دینی، البته در لباس منافق؛ او بیکار نمی نشیند، که در مسیر خود، گوشه ای از اسلام را بر ضد گوشه ای دیگر قرار می دهد و قرآن را پاره پاره، که شک می پروراند، که اسلام را زیر سوأل می برد؛ چه کسی گفته است اسلام است همان دین کامل؟ ببین من چه می گویم، این است عیب اسلام، این است اشکال اسلام، که نهایتا بگوید دیگر بس است اسلام!

 و تو مپندار اینها که می گویم کار یک شب و دو شب اوست؛ او سال ها وقت صرف می کند، صبورانه، و بیکار نمی نشیند تا آن زمان که مردم غافل، او را قبول کنند و سخنش را چونان وحی منزل در قلب خود نگاه دارند و به خیال دخول در حق، در صف سربازان بی جیره و مواجب باطل قرار گیرند.

و آه از دهر، آن زمان که بر مراد سفلگان می چرخد...

اکنون یافتی چه می گویم؟ عزت اسلام و ذلت نفاق؟ چگونه؟

تا محروم از نعمت نباشی، نعمت را نخواهی فهمید؛ و اکنون ما که دیده ایم آفت نفاق را در جامعه ی اسلامی، که تا اسلام بالیدن آغازید، از خون آن مکید و جان گرفت و بی رمقی را برای اسلام به جا گذاشت، می فهمیم آن دولت کریمه را که اشتیاقش، سینه را تنگ می کند برای قلب مشتاق.

و حق است اگر جان دهیم با ندای : " و رأیت الناس یدخلون فی دین الله افواجا"

دین الله، عزت اسلام، ذلت نفاق؛ آن زمان که می توانی به یقین بگویی اینها که فوج فوج به آغوش اسلام می آیند منافق نیستند که امروز بیعت کنند و فردا نقشه ها بکشند برای خفه کردن آن.

چه زیباست آن دولت کریمه...

اما تحقق این دولت کریمه، بلا می طلبد که در کشاکش بلا، فصل تمیز خبیث از طیب، ذلیل می کند نفاق را.

آنچنان که طاقت نفاق، طاق شود و کفر منافق درآید. غربالی که صفوف باطل را از صف حق جدا کند، حق به تمامه معلوم شود و باطل نیز. و هرکس تکلیف خود را بداند که جزء طیبین است یا خبیثین.

... و اکنون آغاز شده است غربال سخت آخرالزمان و در میانه فصل تمیز خبیث از طیب هستیم "  وامتاز الیوم ایها المجرمون"

اما آن دولتی که صاحب (علیه السلام) به پا خواهد کرد، تنها دولت کریمه تاریخ نیست. بیا تا به تو بنمایم نمونه ای از آن دولت کریمه را که حسین علیه السلام به پا کرد، با کمک آن بهترین یاران خود.

اگر به لشکر حسین علیه السلام بنگری، چونان دولتی که چند روزی به پا بود در سرزمینی به نام نینوا، می بینی که این همان دولت کریمه ای است که عزت اسلام و ذلت نفاق را توأمان دارد، دولت کوچکی که تشکیل شده از حسین علیه اسلام و یارانش.

یارانی که از سخت ترین غربال ها گذته اند، فصل تمیز خبیث از طیب را پشت سر نهاده اند، چونان در کوره بلا و آزمایش آبدیده شده اند که از کوه محکم ترند برای ماندن در روزی چون روز دهم؛ آنان که ناشئه لیل را طلبیدند برای آفریدن سبح طویلی چون عاشورا.

دولت کریمه ای که حسین علیه السلام به پا کرد، همان بود که تمامی پیامبران آرزویش را داشتند، اما نتوانستند، چون یارانی طیب همانند یاران حسین علیه السلام ناشتند، حتی یک خبیث باقی نمانده بود در یاران حسین علیه السلام.

و اما من که در این دوره جاعلیت ثانی و عصر توبه بشری پای به عرصه زمین نهاده ام؛ دلم با امامش به نجوا نشسته که: " اماما! مرا نیز با تو سخنی است که اگر اذن دهی بگویم؛ من در صحرای کربلا نبوده ام و اکنون هزار و سیصد و چهل و چند سال از آن روزگار گذشته است؛ اما مگر نه اینکه آن صحرا بادیه هول ابتلائات است و هیچ کس را تا به بلای کربلا نیازموده اند ، از دنیا نخواهند برد؟ آنان را که این لیاقت نیست رها کرده ام، مرادم آن کسانند که " یا لیتنی کنت معک" گفته اند، پس بگذار مرا که در جمع اصحاب تو بنشینم و سر در گریبان گریه فرو کنم ".

اما ای دل ببین خدا چگونه بهترین را برای تو برگزید و گوش فرا ده به سخن امامت که فرمود : " زنهار! آیا نمی بینید حق را که بدان عمل نمی شود و باطل را که از آن نهی نمی گردد تا مومن به لقای خدا مشتقا شود؟ پس اگر اینچنین است من در مرگ جز سعادت نمی بینم و در زندگی با ظالمان جز ملامت.

مردم بندگان حلقه به گوش دنیا هستند و دین جز بر زبانشان نیست، آن را تا آنجا پاس می دارند که معایش ایشان از قبل آن می رسد، وگرنه چون به بلا امتحان شوند چه کم هستند دین داران"

" آه از رنجی که در این گفته نهفته است، و اما سر الاسرار این خطبه در این عبارت است که "لیرغب المون فی لقاء ربه" تا مومن به لقای خدا مشتاق شود. یعنی دهر بر مراد سفلگان می چرخد تا تو در کشاکش بلا امتحان شوی و این ابتلائات نیز پیوسته می رسد تا رغبت تو در لقای خدا افزون شود. پس ای دل شتاب کن تا خود را به کربلا برسانیم."

اکنون منتظر باش برای تحقق آن دولت کریمه ای که جهانگیر می شود؛ و طلب استقامت کن در بلایی که خبیث را از طیب جدا می کند؛ برای این حکومت اسلامی تلاش کن که آورنده ی آن دولت کریمه است؛ و بنگر که با صاحب آن دولت کریمه چگونه رفتار می کنی؛ مبادا چون کوفیان باشی که نایب امام حسین علیه السلام را، مسلم را تنها نهادند و معلوم شد که با خود امام چه خواهند کرد؛ بدان که رفتار تو با نائب صاحب، تعیین کننده ی رفتارت با خود صاحب است؛ پس ای دل، خود را بشناس که اکنون در کشاکش بلا و آزمایش چه می کنی.

و گرچه ریشه نفاق نخشکیده، اما حق به روشنی در جلوه است... کنون باید جبهه ی  خود را برگزینی، جبهه حق یا جبهه باطل.

===================

 ز.ف