خدایا من اگر خوارم تو می دانی گرفتارم
تو می دانی گرفتارم،اسیر خار کردارم
خدایا توبه کردم از تمام آرزوهایم
تمام آنچه دورم کرد از آیینه ی جانم
خدایا شعر نیست اینها، کمی آشفته است این دل
تو می دانی که آزرده است و پژمرده است افکارم
به زخم های دلم مرهمی ندیده جهان
گذشت عمر و دل ما غم اش نکرده نهان
چه سود ای دل آزرده ای سرود غمین
که شکوه برده ای از غم به دادگاه زمان
به غربت قفس دائمی اسیرت کرد
چو قسمت ازلی شد پلاک های نهان...
ذکر می گفتم که آقا لیتنا کنا معک
لحظه ای جانم اسیر جیفه ی دنیا نبود
عاقبت غفلت به جان ذکر ایامم رسید
آنهمه دلتنگی و پروانگی پرواز کرد و رفت زود
دل به دنیا داده ایم و غربت پروانه ها از یاد رفت
آنهمه دلدادگی، دل عاقبت غافل، چه سود؟!
حان شده شبح الرجال و قلب ما، لایفقهون
یا علی مرداب این دل را به دریا وصل کن مانند رود....