پناه هرچه غریب است در همه عالم
رضای ضامن آهوست، بضعه ی خاتم
سلاله ی علی و ماه حیدری عم اش
گرفته امشب و هر شب به نام او فالم
به شوق رفتن هر زائری به درگاهش
شراره می زند این چشم های غمبارم
رواق منظر چشمم غبار غم دارد
دل شکسته ی ما نیز بال و پر دارد
قسم به چادر خاکی مادرت آقا
کنار محضر نامت، خدا نظر دارد
در این بساط سرائر، گناه بسیار است
ولی نگاه شما در دلم اثر دارد...
ادب آن بود که در محضر حق، ظلم و گناهی نکنیم
رحمت واسعه را بر ستم خویش، پناهی نکنیم
عمر را مرتع شیطان و جنودش کردیم
نشد این یوسف و آن خواب، به چاهی نکنیم
حسرت یک نفس صالح و یک دم اخلاص
به دلم ماند شبی را به سحر قرعه به آهی نکنیم...
ای کاش تمام خستگی ام را به در کنی
گاهی بر این وجود غافل ما هم نظر کنی
ای کاش کز حریم ناله شب ها و خلوتم
یک شب به حرمت زهرا (س) گذر کنی
من تا سحر به نام تو پناهنده می شوم
شاید شبانه روز غفلت من را سحر کنی...